De spannende terugrit van Toscane naar huis.
Door: Diana en Rob
Blijf op de hoogte en volg Rob & Diana
17 Mei 2015 | België, Hoogstraten
Wij zouden Rob en Diaan niet zijn moesten er geen onvoorzienigheden gebeuren, toch....
Woensdag na het ontbijt vertrokken we richting Bazel, Zwitserland.
Na een 300 km bereikten we Milaan, we wisselden van chauffeur en ik (Rob) merk dat het stuur iets stroever draait. Eenmaal op de autostrade hoorden we het twee maal het geluid van wegvliegende delen tegen de carosserie... Nadien meer binnengeluid en trillingen...Dus besluiten we maar eens om op de eerstvolgende P een kijkje te nemen. Hier schrok ik me kapot...rechtsvoor enkele kale plekken, zoals afbladderende boomschors zeg maar. Als bij wonder stonden we vlak bij een hotel waar men wel engels sprak. Ook was er een garage in de buurt en met de nodige vertalingen van het hotelpersoneel werden we gedepanneerd met ons reservewiel. De banden werden nog eens extra opgepompt en nog een uur later waren we klaar om te vertrekken. We waren zo blij als een kind dat we onze reis weer verder konden vervolgen, met maar een relatief kleine vertraging dat we de monteur nog een klein fooitje meegaven.
Onderweg prezen we ons nog een aantal keer heel gelukkig dat we op het juiste moment op de juiste plaats waren gestopt en vol goede moed vervolgde we onze weg.
Inmiddels waren we van chauffeur gewisseld en na een kilometer of 20 hoorde we opeens een klap en een vreemd geluid. Dat klonk niet best. Er zat niets anders op dan de auto proberen aan de kant te zetten en te kijken wat er nu weer loos was. Dat was nog niet zo simpel. We waren net de snelweg op en er was geen vluchtstrook te bekennen. Dan maar op een zo'n veilig mogelijke plek hem stil zetten.
Toen we de deur open deden, schrokken we ons voor de 2 x kapot. Dit keer was het de rechter achterband die het had begeven. Het was onmogelijk om er nog meer door te rijden. Tja en daar sta je dan, net voorbij Milaan op de snelweg. 112 bellen vonden we ook wel wat drastisch, maar hoe zouden we anders aan hulp komen. We hebben geprobeerd de aandacht te trekken van andere automobilisten, maar inmiddels waren we er wel achter dat we van de Italianen niet veel spontane hulp hoefde te verwachten. Niet veel later kwam er een politiewagen voorbij. Veel uitleg was er niet nodig om duidelijk te maken wat er aan de hand was. Niet heel veel later (maar voor ons gevoeld duurde dat wel een half uur) stond er een takelwagen klaar om ons naar een garage te brengen. Tegen 5 uur kwamen we daar aan. De monteur ging driftig op zoek naar een reserveband. Onze uitleg over dat dit de 2e keer was en de reserveband inmiddels al in gebruik was, begreep hij niet. Je had zijn gezicht moeten zien, toen hij eindelijk de reserveband had gevonden :-). Hij krapte eens flink achter zijn oren en begon in het Italiaans een heel verhaal. DAT PROBEERDE IK JE AL TE VERTELLEN, OETLUL....Gelukkig hadden we de contactgegeven van ons onderkomen van de afgelopen dagen bij ons en toonde ik het telefoonnummer. Hans was de Nederlandse eigenaar van de B&B en sprak Italiaans en Nederlands. Het leek mij beter om hem in te schakelen. Anders zouden we er waarschijnlijk nu nog staan.
Uiteindelijk met een Decadente Mercedes taxi naar een hotel gaan zoeken en ja hoor...een aangepaste kamer alles.
De volgende ochtend konden we onze reis verderzetten. De hotelkamer in Bazel kon verzet worden...dus een spannend extra dage vakantie...
fimpje zie : https://youtu.be/Uje-K22SFrw
Woensdag na het ontbijt vertrokken we richting Bazel, Zwitserland.
Na een 300 km bereikten we Milaan, we wisselden van chauffeur en ik (Rob) merk dat het stuur iets stroever draait. Eenmaal op de autostrade hoorden we het twee maal het geluid van wegvliegende delen tegen de carosserie... Nadien meer binnengeluid en trillingen...Dus besluiten we maar eens om op de eerstvolgende P een kijkje te nemen. Hier schrok ik me kapot...rechtsvoor enkele kale plekken, zoals afbladderende boomschors zeg maar. Als bij wonder stonden we vlak bij een hotel waar men wel engels sprak. Ook was er een garage in de buurt en met de nodige vertalingen van het hotelpersoneel werden we gedepanneerd met ons reservewiel. De banden werden nog eens extra opgepompt en nog een uur later waren we klaar om te vertrekken. We waren zo blij als een kind dat we onze reis weer verder konden vervolgen, met maar een relatief kleine vertraging dat we de monteur nog een klein fooitje meegaven.
Onderweg prezen we ons nog een aantal keer heel gelukkig dat we op het juiste moment op de juiste plaats waren gestopt en vol goede moed vervolgde we onze weg.
Inmiddels waren we van chauffeur gewisseld en na een kilometer of 20 hoorde we opeens een klap en een vreemd geluid. Dat klonk niet best. Er zat niets anders op dan de auto proberen aan de kant te zetten en te kijken wat er nu weer loos was. Dat was nog niet zo simpel. We waren net de snelweg op en er was geen vluchtstrook te bekennen. Dan maar op een zo'n veilig mogelijke plek hem stil zetten.
Toen we de deur open deden, schrokken we ons voor de 2 x kapot. Dit keer was het de rechter achterband die het had begeven. Het was onmogelijk om er nog meer door te rijden. Tja en daar sta je dan, net voorbij Milaan op de snelweg. 112 bellen vonden we ook wel wat drastisch, maar hoe zouden we anders aan hulp komen. We hebben geprobeerd de aandacht te trekken van andere automobilisten, maar inmiddels waren we er wel achter dat we van de Italianen niet veel spontane hulp hoefde te verwachten. Niet veel later kwam er een politiewagen voorbij. Veel uitleg was er niet nodig om duidelijk te maken wat er aan de hand was. Niet heel veel later (maar voor ons gevoeld duurde dat wel een half uur) stond er een takelwagen klaar om ons naar een garage te brengen. Tegen 5 uur kwamen we daar aan. De monteur ging driftig op zoek naar een reserveband. Onze uitleg over dat dit de 2e keer was en de reserveband inmiddels al in gebruik was, begreep hij niet. Je had zijn gezicht moeten zien, toen hij eindelijk de reserveband had gevonden :-). Hij krapte eens flink achter zijn oren en begon in het Italiaans een heel verhaal. DAT PROBEERDE IK JE AL TE VERTELLEN, OETLUL....Gelukkig hadden we de contactgegeven van ons onderkomen van de afgelopen dagen bij ons en toonde ik het telefoonnummer. Hans was de Nederlandse eigenaar van de B&B en sprak Italiaans en Nederlands. Het leek mij beter om hem in te schakelen. Anders zouden we er waarschijnlijk nu nog staan.
Uiteindelijk met een Decadente Mercedes taxi naar een hotel gaan zoeken en ja hoor...een aangepaste kamer alles.
De volgende ochtend konden we onze reis verderzetten. De hotelkamer in Bazel kon verzet worden...dus een spannend extra dage vakantie...
fimpje zie : https://youtu.be/Uje-K22SFrw
-
17 Mei 2015 - 16:50
Tante Francine:
Hallo jullie zijn ondertussen thuis neem ik aan want ik heb het verslag
van jullie gelezen dat de terug reis niet goed verlopen is.
Nu als de vakantie goed is geweest dat maakt het veel goed.
De groeten en nog eens .Van tante Francine Nonk Marcel. -
17 Mei 2015 - 21:18
Anne:
jullie kunnen het wel spannend houden jongens !!! Niet te geloven, maar hopelijk weer veilig thuis !!!
-
17 Mei 2015 - 22:25
Rob & Diana :
jaja onkruid vergaat niet he -
18 Mei 2015 - 14:37
Mickel:
Waar zijn de foto's van jullie panne onderweg terug naar huis? (grapje)
Blij dat jullie weer heelhuids thuis zijn. -
18 Mei 2015 - 20:07
Vera:
tsjonge tsjonge, Maar, eind goed, al goed!
Jullie hebben genoten en zeer goed jullie plan getrokken, dat verdient een PlUIM!
Liefs,
Vera xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
